Os grandes temas deste autor son dous: a evocación do pasado, da infancia e da aldea (tema común con Celso Emilio Ferreiro, Díaz Castro e outros poetas menores), e a diatriba contra a cidade, o capitalismo e a explotación do proletario. Poesía, pois, obreiro-campesina fundamente sentida, interésanos máis polo que ten do primeiro cá do segundo elemento. En efeito, os escritores social-realistas galegos -entre os que manten un lugar importante este autor- en xeral non se teñen ocupado demasiado da vida e temas proletarios. Orabén, a partir do Monólogo do vello traballador, de Celso Emilio Ferreiro, ábrese un camino tópico, aínda que pouco frecuentado, no que a clase obreira é suxeito da composición. Xunto con escritores máis xovens -entre os que destaca Darío Xohan Cabana, de firmísima, severa e impecable lírica e idioma- Manuel Rodríguez López é un dos poetas galegos modernos do suburbio e da fábrica, neste sentido innovadores. O sarcasmo, a agresión satírica, non é meramente ideolóxica ou doutrinaria: a silicose, a vellez e ruina do traballador, o obreiro servil e entregue ó patrón, os mariñeiros afogados; en suma, homes en situacións concretas protagonizan o verso de este autor, que en ningún intre permite que estea ausente o enemigo de clase.