NA AGRADECIDA LEMBRANZA 

¡Abondarán as palabras! 

amigo, para dicirche 

-hoxe

novamente entalados 

nas mesmas dores 

numerosas de noutrora-

que che debo una anaco 

do amor á Terra profesado 

e agradecercho non sei. 

¡Se abondaran as palabras!. 

Antígome namais un pouco 

e recupero,

do cofre das lembranzas, 

a túa voz, xa na Patria, 

sosegada e correndo espida 

entre os ventos ventureiros 

que espallan os outonos. 

Abondarán as palabras, 

vello amigo,

¡...se as palabras abondaran!.

 

Baldomero Iglesias Dobarrio (MERO)

(en recuerdo de Manuel Rodríguez López)

 

 

MANUEL RODRIGUEZ LOPEZ (In memorian)

Manolo, Irmán,

que nos deixaches

os teus poemas,

a tua verba,

a túa man.

Xa escrito en pedra

debería estar,

aquel teu libro,

aqueles versos,

sempre tan fondos,

sempre tan tenros

e musicales,

que cando lemos

brinca na alma

algo moi ledo

i as pernas tolas

queren ruada,

queren bailar.

I a túa prosa, 

tan ben coidada, 

co termo exacto, 

palabra clara, 

sempre unha imaxe 

daquela crónica.

I a inocencia do pobo chan, 

a retranca daquela xente, 

xente de aldea, 

do que é un pobo, 

do que é a Patria.

Patria Galega, 

asoballada polos caciques 

que sempre perto 

dos gañanciales, pagan soldada.

“Soldada Mínima” 

ós bos obreiros 

que somos todos 

os que vivimos no “Gran Bulleiro”,

na gran cidade, 

na emigración.

 

ALFREDO GONZÁLEZ VILELA

 

 

A MI BUEN AMIGO MANUEL ORESTE RODRÍGUEZ LÓPEZ: ESCRITOR Y POETA DE PARADELA

IN MEMORIAM

Ai Manolo, meu amigo,

Poeta de Paradela,

Aquí estamos teus amigos

Para facer unha festa.

 

Unha festa da cultura

Que recorde o teu andar,

Teus poemas, teus artigos,

Tua maneira de pensar.

 

Dende arriba, alá no ceo,

Noso amigo podes ver,

Que ainda que pasan os anos

Tua memoria non morreu.

 

Forma parte destas vidas,

Acompaña o noso andar,

Está dentro destes peitos,

E por sempre ha de estar.

 

Corredoiras desta terra,

Que te viron camiñar,

Unha historia de labregos,

Un contiño que contar.

 

Emigrante en terra allea,

Con seis anos vas alá,

Tan pequeno vas o encontro

Vas o encontro da tua nai.

 

A inocencia dun pequeño,

Ilusions e moito amor,

Nace dentro do teu peito

Una forte vocación.

 

Vocación pro ben alleo,

Un profeta da igualdade,

Millorando a tua xente,

Con traballo e caridade.

 

Loitador en tempos mozos,

Coa tua verba como espada,

Convenios e horas extras

Milloran a crase obreira.

 

Tes un regalo divino,

Unha dona que unha santa,

O teu carón, sempre musa,

De dozura e de esperanza.

 

Vas e voltas do traballo,

Sempre coa pruma na man,

Escribes do mundo obreiro,

I o que e pobre e teu irmán.

 

Nace Enrique e logo Santi,

Xa eres un pai feliz,

¡Quén diría meu amigo

Que a vida sería así!

 

No outo barrio de Vallcarca,

Pertiño do parque Güell,

Tes o teu nido querido,

Tes o teu nido Manuel.

 

Fuches cronista galego,

Dos eventos que se fán,

Dunha Galicia emigrante,

Dos que veñen, dos que van.

 

Socio do Centro Galego,

Bibliotecario de ben.

Da gosto ver os teu libros,

Expostos alí tamén.

 

Dous libros coa nosa historia,

Dous libros co seu primor,

Galegos en Catalunya,

Tomo un e tomo dous.

 

Atlántida e Anxel Fole,

Volta a España, Vivencial

Obras son da tua pruma,

Compendios do teu pensar,

Son parte das nosas vidas

E loita do noso andar.

 

O día que nos deixaches,

Perdemos un bo amigo,

I agora coa tua obra,

Voltamos a estar contigo.

 

Manolo despois duns anos,

Non hai cambios importantes,

Pero xa non temos loita,

I os obreiros non son de antes.

 

Hai direita i hai ezqerda,

Partes das duas Españas,

Que quedando pouco dela,

Vive por sempre en campaña.

 

Invasión dos sin papeles,

Fame no terceiro mundo,

En cayucos a Canarias,

Moitos perden o seu rumbo.

 

Atentados na cidade,

Morren duascentas persoas,

I o petroleiro Prestige,

Emerdando as nosas costas.

 

Os vascos i os catalans,

Coma sempre piden máis,

Estatuto moi completo,

Independencia total.

 

Por cabreo ou por loucura,

Quéimase o monte galego,

E millor pensar que a sorte

Non é cousa deste xogo.

 

E namentras diputados,

Que viven noutra galaxia,

Discuten e mais discuten,

Sen dar xeito a ista desgracia.

 

Pouco queda Manoliño,

Deste pobo e patria unidos,

O fruto da democracia,

Libera destes cumplidos.

 

Democracia que separe,

¡Diola teña ben aló!,

Nos queremos unidade,

Democracia con amor.

 

Fora a dereita e a ezquerda,

Si todos somos irmans,

Todos uns por a millora,

Por a millora social.

 

I o teu povo, meu amigo,

Progresou moito abofé,

Que ben marcache o seu rumbo,

Na cultura e no saber.

 

Paradela i o Concello,

Recordando a tua obra,

Ten concurso de poetas,

Co teu nome, a tua honra.

 

Sigamos todos unidos,

O carón do teu saber,

Os que fomos teus amigos,

Non te vamos esquecer.

 

E dentro dun ano xuntos,

Co teu recordo millor,

Será festa en Paradela,

do teu nome, o teu honor.

 

Alfredo González Vilela

Barcelona, 2006

 

 

Manuel (30-11-2011)

(Al poeta Manuel Rodríguez López)

Vira a herba, vira a rosa;

vira a arboriña sen nome.

Vira o loureiro secreto.

Vira Andreade e a mimosa.

Vira o Camiño da Costa.

Vira o sino do silencio.

Vira, nun mirar, o tempo.

Vira a lúa. Vira o vento.

Vira todo o firmamento.

Para oir o teu cantar!

 

Vira o serán descosido

Vira o aire entremetido.

Vira a tarde nun suspiro.

Viran as augas do río.

Vírase, en mornura, o frío.

Vira a brisa nun virar.

Víranse as follas no outono,

víranse os carballos longos

ao ritmo do teu cantar.

 

Viran os amendoeiros.

Vira o desfeito caneiro.

Víranse os terróns dos prados.

Viran, por turno, os salgueiros.

Viran, vermellos, os sargos.

 

No teu cadencial cantar

vai Paradela en tenrura

abrazada a trinta pelgos

de doncel doce frescura.

 

Ao compás do teu cantar

vírase O Miño, en verdura,

co desliz de lodo e ferro,

co adozo da treixadura.

 

Por escoitar teu cantar

vírase o tempo do tempo...

Quixera verte un momento,

para terte, nun mirar.

 

...Estás na verea alta!

Na senda da tua aurora!

Eu trato de me ir conmigo

no teu camiño de volta,

co corazón a deshora             

e sangue que me convoca!. 

 

Marcial González Vigo

Accésit de Poesía en la XVII Edición del Certamen Manuel Oreste de Paradela

 

 

Manuel Oreste Rodríguez López: El Poeta de Paradela, hombre bueno y generoso

Meu pai, lonxano mais sempre presente,

Acarón do teu esprito inmortal

Nace día a día da túa semente

Un maxisterio humilde sen igoal.

Existes entre nós na túa obra

Loubada, estudiada, traducida

Onde a Soldada Mínima e o manobra

Riman porfiando a estrofa medida.

Eno taller faste soneto vivo

Sabedor de que a mensaxe herdada

Ten un significado emotivo.

Eres lume ardente, denunciador.

Rompes, coa túa verba inspirada,

Oinxusto, o cacique, o traidor.

Diáspora, terra e emigración

Resoan na túa alma con dor

Igoal que a túa desesperación,

Galego en Catalunya soñador.

Utopía é palabra valeira.

Exemplo deixache escrito e falado:

Zorrega ó cacique que rouba a leira!

Louva ó emigrante exiliado!

Onte vivencial sempre perdurado

Poesía, narrativa, mensaxe…

Estoupan cal foguete encarnado

Zoando ou calado, sempre xunguido

Opulso intenso da eterna romaxe

Polo pobo galego emprendido.

Onde atopar a poesía amosas,

Escribes crónicas de xornais vivas,

Traduces obras catalanas nosas,

AFole en viaxes estivais avivas.

De volta á túa Galicia ideal

En Lugo e na súa historia cismas.

Paradela, a túa amada capital

Abrázate con calurosas rimas.

Reencontro coa túa soñada terra

Anceiado retorno á túa mesa

Dando gracias a túa alma se aferra.

Emigras para sempre sen apegos,

Lumieira vital por sempre acesa

Acesa sempre no ceo dos galegos!

Home bo e xeneroso te chaman

Odeixarnos orfos da túa presencia.

Mar e montaña xunguidos declaman

Estrofas tristeiras pola túa ausencia.

Barcelona, Lugo e Paradela

Ondean bandeiras de dor e loito

Eos teus amigos forman a rodela

Xunguidos polo teu recordo moito.

Empezan as sinceiras homenaxes

No teu concello natal se encetan

Eseguen tras vinte anos as romaxes

Recordándote e sempre honrándote.

Os teus libros nas nosas portas petan,

Sabia que ti nos deixaches guiándote

Oparnaso elexido inmortal.

 

Santiago Rodríguez López

Bristol, 22 Junio 2012

Acróstico de cuatro sonetos.Las primeras letras de cada verso componen el título del poema.